- Niedopuszczenie do powikłań sercowo-naczyniowych takich jak zawał serca czy udar mózgu, zdrowy styl życia,  aktywność  fizyczna,  zrównoważona  dieta  to  tylko  część  z  dwunastu  zasad  w walce o dłuższe życie z cukrzycą – tłumaczy Anna Śliwińska, Prezes Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków – Te zasady to nie tylko zalecenia dotyczące profilaktyki. To kierunkowskaz dla wszystkich, którzy nie chcą zachorować i dla tych, którzy już się z chorobą zmagają. Świadomy pacjent, który zna przyczyny, konsekwencje, narzędzia do walki z cukrzycą może być partnerem dla lekarza, współodpowiedzialnym za efekty leczenia – dodaje Anna Śliwińska.

- Życie z cukrzycą może być nie tylko dłuższe, ale nawet ciekawsze. Przeciwności jakie napotykają chorzy   mogą  często  stanowić   wyzwanie,  które   ich  wzmocni.  Cukrzyca  nie  jest  przeszkodą   w osiąganiu celów tak życiowych, jak i zawodowych. – mówi Eugeniusz Śnieżko, Prezes Stowarzyszenia Aktywni z cukrzycą, który na co dzień jest bardzo aktywną osobą. – Trzeba zrozumieć tę chorobę i wiedzieć jak z nią postępować. Od kilku lat współorganizujemy różnego rodzaju akcje ukierunkowane na edukację oraz uświadamianie Polakom, jak rozpoznać czynniki ryzyka cukrzycy i kto powinien częściej zgłaszać się na badania kontrolne.

Nieleczona cukrzyca wiąże się z uszkodzeniem czynności wielu narządów. Jej najgroźniejsze konsekwencje to m.in. zawał serca i udar mózgu, na które cukrzycy narażeni są dwukrotnie bardziej niż osoby zdrowe.

- Jednym z największych wyzwań jakie stoją przed lekarzami, ekspertami, politykami, przed całymi systemami ochrony zdrowia, nie tylko w Polsce ale też na całym świecie, jest  zmiana niekorzystnych statystyk dotyczących umieralności chorych na cukrzycę – mówi prof. dr hab. n. med. Maciej Małecki, Prezes Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego – Chorych tych dotyka szereg powikłań związanych z cukrzycą, w tym uszkodzenie funkcji nerek, neuropatia z zespołem stopy cukrzycowej, choroby oczu prowadzące czasem do ślepoty; wywierają one wpływ na jakość ich życia. Najpoważniejszym jednak problemem pacjentów z  cukrzycą jest  wysokie ryzyko zgonu z przyczyn sercowo – naczyniowych. Jak wykazują badania epidemiologiczne średnia długość życia pacjentów z cukrzycą jest średnio o kilkanaście lat krótsza niż u osób bez cukrzycy. Wynika to przede wszystkim z powikłań sercowo-naczyniowych, głównie zawału mięśnia sercowego i udaru mózgu. Możemy i musimy temu przeciwdziałać, zwłaszcza że osiągnięcia współczesnej medycyny pozwalają nie tylko na dobrą kontrolę poziomu cukru, ale także na zastosowanie do tego celu leków dodatkowo zmniejszających wspomniane ryzyko sercowo-naczyniowe. Musimy też właściwie leczyć nadciśnienie tętnicze i zaburzenia lipidowe, kontrolować masę ciała. Trzeba zrobić wszystko co  możliwe,  znaleźć  i  wdrożyć  wszelkie  dostępne  rozwiązania,   aby  cukrzyca  nie  łączyła  się    z inwalidztwem i prognozą krótszego życia. – dodaje prof. dr hab. n. med. Maciej Małecki.

Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się zwiększonym stężeniem glukozy we  krwi,   wynikającym   z   defektu   wydzielania   i/lub   działania   insuliny.   Choroba   wiąże   się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności, a nawet niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. Typowe symptomy cukrzycy to utrata masy ciała, mimo nadmiernego łaknienia, oddawanie zwiększonej ilości moczu, wzmożone pragnienie, zmęczenie, osłabienie, paradontoza.

Wyróżniamy cukrzycę typu 1, która najczęściej występuje u dzieci i młodych ludzi, cukrzycę typu 2, która stanowi około 80% wszystkich przypadków  choroby, cukrzycę ciężarnych, a także inne typy  o nieznanej etiologii. Wśród czynników wpływających na rozwój cukrzycy typu 2 wymienia się: uwarunkowania genetyczne, czynniki środowiskowe, brak aktywności fizycznej, wysokoenergetyczną dietę, otyłość. Nieleczona może prowadzić do wystąpienia poważnych incydentów sercowo-naczyniowych np. zawału serca lub udaru mózgu.

Zaleca się, aby u każdej osoby powyżej 45. roku życia wykonywać oznaczenie poziomu glukozy co trzy lata, a u osób w grupie ryzyka, niezależnie od wieku, raz w roku. Prawidłowy poziom stężenia glukozy we krwi żylnej u zdrowej osoby to: 70- 99 mg/dl i < 140 mg/dl w 120. minucie doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT).